یادگیری زبان دوم، به ویژه در کودکان و نوجوانان، یکی از چالشهای مهم آموزشی است که نیازمند روشهایی جذاب و کارآمد است. بازی به عنوان ابزاری تعاملی، محیطی فعال و پرانرژی برای یادگیرندگان فراهم میکند که باعث میشود زبان به شکل طبیعیتر و عمیقتر فراگرفته شود.
مقاله «Game-based language learning» که توسط Paula Escudeiro و Carlos Vaz de Carvalho تدوین شده است، به بررسی دقیق نقش بازیها در فرآیند یادگیری زبان میپردازد. این پژوهش بر مبنای نظریههای یادگیری فعال و اجتماعی است که یادگیری را فرایندی مبتنی بر تجربه مستقیم، تعامل و مشارکت میداند.
نکات کلیدی و یافتههای پژوهش:
- افزایش انگیزه و مشارکت: بازیها موجب میشوند یادگیرندگان با انگیزه بیشتر و درگیرانهتر در فرایند یادگیری شرکت کنند. این مشارکت فعال یکی از عوامل اساسی موفقیت در یادگیری زبان است.
- تمرین مهارتهای چندگانه: بازیها به یادگیرندگان این امکان را میدهند که به صورت همزمان مهارتهای شنیداری، گفتاری، خواندن و نوشتن را در شرایط واقعی و تعاملی تمرین کنند.
- کاهش اضطراب: بازیهای آموزشی فضای امنی فراهم میکنند که در آن یادگیرندگان بدون ترس از اشتباه، به تمرین و تکرار میپردازند، موضوعی که در یادگیری زبان بسیار حیاتی است.
- مزایای بازیهای دیجیتال و فیزیکی: هر دو نوع بازیهای دیجیتال و فیزیکی مزایای خاص خود را دارند. بازیهای دیجیتال با قابلیت ارائه بازخورد فوری و جذابیتهای بصری، مهارتهای شنیداری و گفتاری را تقویت میکنند. بازیهای فیزیکی با ایجاد تعاملات رو در رو، مهارتهای اجتماعی و ارتباطی را بهبود میبخشند.
- بهبود حافظه و عملکرد شناختی: استفاده منظم از بازیها باعث تقویت حافظه، تمرکز و سایر مهارتهای شناختی مرتبط با یادگیری زبان میشود.
نتیجهگیری و توصیهها:
پژوهشگران تاکید دارند که بازیهای آموزشی نباید صرفاً جنبه تفریحی داشته باشند، بلکه باید با دقت طراحی شوند تا اهداف آموزشی را پوشش دهند و به ارتقای مهارتهای زبانآموزان کمک کنند. به کارگیری بازیهای هدفمند و تعاملی، به خصوص در آموزش زبان به کودکان و نوجوانان، اثربخشی یادگیری را به طور قابل توجهی افزایش میدهد.
منبع: Paula Escudeiro and Carlos Vaz de Carvalho, “Game-based language learning”, International Journal of Information and Education Technology, 2013.